Ik ben Steve, en mijn verhaal bij Vechtsportschool Leopoldsburg begon in 2016. Op dat moment miste ik uitdaging, richting en vooral een doel in mijn leven. Die eerste stap over de drempel van de club voelde spannend, maar bleek de beste beslissing die ik ooit genomen heb. De microbe had me snel te pakken, en voor ik het wist was ik “vast meubilair” geworden binnen de club.

Ik ben intussen niet meer weg te denken. Trainingen, stages, helpen bij de kinderlessen… als er iets te doen is, dan ben ik erbij. Ik ben misschien de lolbroek van de club – er gaat geen training voorbij zonder een lach – maar tegelijk neem ik mijn rol heel serieus. Zeker in de jeugdwerking voel ik me helemaal op mijn plek. Mijn speelse karakter en gevoel voor sfeer zorgen ervoor dat kinderen met plezier komen trainen, en telkens opnieuw met een glimlach naar huis gaan.

Wat deze club voor mij betekent, is moeilijk in woorden te vatten. De club geloofde in mij, de trainers geloofden in mij, de leerlingen geloofden in mij… en uiteindelijk begon ik ook in mezelf te geloven. Dat vertrouwen, die warmte, en die wederzijdse steun hebben me gevormd tot wie ik vandaag ben – als mens én als trainer.

Mijn traject had ups en downs, maar één ding bleef altijd constant: ik was er, en de club was er ook. En dat maakt dit verhaal zo mooi.